មានរឿង ១ ដំណាលថា : មានភិក្ខុមួយអង្គគង់នៅវត្ត
មានកូនសិស្សតែម្នាក់ឈ្មោះ អាផ្លូញ ។ អាផ្លូញ ខិលណាស់ គ្រូល្ងង់ណាស់
ឆោតច្រើន គ្មានឧបាសក ឧបាសិកាណារាប់អានយកចង្ហាន់ស្លាបារី ទៅប្រគេន ឬ
និមន្តលោកនោះមកឆាន់ផ្ទះដល់ម្តងឡើយ លោកនោះក្រលំបាកពន់ពេក
តែលោកមានដំរីមួយ ។
ថ្ងៃមួយលោកនោះពិចារណាថា "សព្វថ្ងៃនេះគ្មានឧបាសក ឧបាសិកា គេប្រគល់វត្ថុអ្វីឆាន់សោះ បើដូច្នោះគួរអញទិញវត្ថុផ្សេងៗយកមកទុកឆាន់កុំឲ្យលំបាក" ។ គិតដូច្នោះហើយក៏ប្រាប់កូនសិស្សថា "អាផ្លូញឯងចាប់ដំរីមក ហើយឯងទៅផ្សារនឹងអញ រកទិញវត្ថុផ្សេងៗយកមកទុកឆាន់" ។ កូនសិស្សទៅចាប់ដំរីបានមក គ្រូនិងសិស្សក៏ឡើងជិះដំរីទៅផ្សារ ។ លុះទៅដល់គ្រូប្រាប់កូនសិស្សថា "ឯងទិញវត្ថុអ្វីដែលទុកបានយូរមិនខូច" ។ អាផ្លូញជាសិស្សក៏ទិញអំបិលមួយចុងច្រកការុងស្រេច ។ គ្រូឃើញសួរថា "ហេតុដូចម្តេចក៏ឯងទិញតែអំបិល មិនទិញត្រីឆ្អើរ ត្រីងៀតផង?" ។ កូនសិស្សទូលថា "អំបិលទុកបានយូរ មិនចេះខូច បានជាខ្ញុំព្រះករុណាទិញ" ។ គ្រូឆោតល្ងង់ណាស់ក៏ស្ងៀម ។
គ្រូឡើងបរដំរីមកវិញ សិស្សរែកអំបិលដើរពីក្រោយ ដល់ពាក់កណ្តាលផ្លូវគ្រូមើលទៅសិស្ស ឮសូរដងរែកដូចជាស្រួលក៏សួរថា "អាផ្លូញ អញមើលទៅឯងរែកអំបិលដូចជាស្រួលឬយ៉ាងណា?" ។ សិស្សទូលថា "ព្រះករុណា! ស្រួលណាស់ហើយស្រាលផង" ។ លោកគ្រូប្រាប់សិស្សថា "ឯងជិះដំរីអញរែកអំបិលដើរក្រោយ" ។ លោកគ្រូថាហើយ ចុះពីលើដំរីមក សិស្សក៏ឡើងជិះដំរីទៅ ។ លោកគ្រូប្រាប់ថា "ឯងបរដំរីទៅចាំអញម្លប់ឈើមុខ" ។ សិស្សបរដំរីទៅដល់ម្លប់ឈើក៏មិនឈប់ចាំគ្រូ បររហូតដល់វត្ត ។
លោកគ្រូរែកអំបិលដើរតាមក្រោយ ដោយអំបិលនោះធ្ងន់ណាស់ លោកគ្រូរែកឈប់ៗ បែរមើលទៅសិស្សមិនឃើញក៏គិតថា "ចាំក្រោយសឹមនាំយកសិស្សមកយក" ហើយយកអំបិលទៅលាក់ក្នុងព្រៃ មុននឹងលាក់លោកគិតថា "ទីនេះបើប្រសិនជាមានគេដើរមកចំរកឃើញ គេនឹងយកអំបិលនេះអស់មិនខាន គួរតែរកទីណាដែលកំបាំងភ្នែកអ្នកទាំងពួង គឺមានតែក្នុងទឹកទើបគេមើលមិនឃើញ" ហើយក៏យកអំបិលទាំងពីរការុងទៅលាក់ទុកក្នុងទឹក ហើយដើរទៅ លុះដល់សួរសិស្សថា "ហេតុដូចម្តេចក៏ឯងមិនចាំអញ?" ។ សិស្សទូលថា "ខ្ញុំព្រះករុណាបរដំរីមកប្រុងចាំលោកគ្រូដែរ តែដំរីមិនព្រមចាំសោះ អង្វរដូចម្តេចក៏វាមិនព្រម វាប្រឹងដើរដល់វត្តទើបឈប់" ។ សិស្សសួរគ្រូថា "លោកគ្រូទុកអំបិលឯណា?" ។ គ្រូប្រាប់ថា "អញលាក់ទុកនៅទីឯណោះ អញកាច់ដើមឈូកដោតជាសំគាល់" ។ ព្រឹកឡើងនាំកូនសិស្សទៅយកអំបិលវិញ លុះដល់ប្រាប់សិស្សថា "អញលាក់ទុកក្នុងត្រពាំងនេះ" ។ សិស្សលាន់មាត់ថា "ម៉ែអើយ! វារលាយអស់ហើយ!" ។ អាផ្លូញក៏ចុះទៅយកអំបិលលើកការុងទាំងពីរឡើងរលាយអស់គ្មានសល់ ចំណងដែលចងមាត់ការុងដាច់អស់ ឃើញឯត្រីកញ្ជុះមួយនៅក្នុងការុងនោះ ។ សិស្សទូលលោកគ្រូថា "មានត្រីកញ្ជុះមួយនៅក្នុងការុងវាស៊ីអំបិលអស់ទៅហើយ" ។ "យកត្រីនិងការុងប្រគេនគ្រូមើល" ។ លោកគ្រូឃើញត្រីខឹងណាស់ ក៏ទះកំផ្លៀងមុតដៃនឹងធ្មង់ត្រីជាប់ ។ ពិសត្រីចាប់ពើតឈឺខ្លាំងពេក លោកគ្រូថា "ឯងចាប់ត្រីដកធ្មង់វាឆាប់ ដ្បិតអញឈឺណាស់" ។ សិស្សក៏ចាប់ដកទាញស្ទើរតែមិនរួច ។ លុះដករួចឈាមហូរជាខ្លាំង ពិសត្រីរិតតែឈឺខ្លាំងឡើង លោកគ្រូនាំកូនសិស្សទៅវត្តវិញយកទាំងការុង និងត្រីកញ្ជុះទៅផង ដល់ទៅវត្តប្រាប់កូនសិស្សថា "អាផ្លូញ ឯងដាំបាយមួយឆ្នាំង អាំងត្រីកញ្ជុះនេះឲ្យឆ្អិនជាឆាប់អញនឹងឆាន់" ។ លុះពិសអន់ចាប់ពើត លោកគ្រូក៏សំងំសឹងលក់ទៅ ។
ឯអាផ្លូញក៏ដាំបាយអាំងត្រីឆ្អិន ហើយបរិភោគអស់ទុកតែបាយមួយពំនូក និងឆ្អឹងត្រីក្នុងចានគ្រប តែវាគ្របមិនឲ្យជិត ។ លោកគ្រូភ្ញាក់ឡើងប្រាប់សិស្សថា "ឯងយកបាយ និងត្រីមកឆាន់" អាផ្លូញក៏ធ្វើជាកិរិយាដូចជាទៅយកបាយប្រគេនគ្រូ ចេញមកវិញទូលថា "បាយនិងត្រីរុយស៊ីអស់ទៅហើយ នៅសល់តែមួយពំនូក និងឆ្អឹងត្រី" លោកគ្រូជឿឥតសង្ស័យ ដោយឆោតល្ងង់ក៏ឲ្យរំពាត់ផ្តៅមួយមកសិស្សថា "ឯងវាយរុយកុំឲ្យវានៅលើកុដិ" អាផ្លូញជាសិស្សក៏វាយរុយមិនឈប់ ។ គ្រានោះមានរុយទំច្រមុះគ្រូ វាយទៅៗមិនត្រូវរុយ ត្រូវច្រមុះគ្រូបែកឈាមហូរខ្ចាយ ។ សិស្សភ័យណាស់រត់ទៅដល់ផ្ទះនិយាយប្រាប់ឪពុកម្តាយតាមរឿង ។ ឪពុកម្តាយប្រាប់កូនឲ្យមកវត្តវិញ កូនប្រកែកមិនព្រមមក ។ លោកគ្រូទៅតាមក៏មិនហ៊ានមកដោយខ្លាចគ្រូវាយ ។
ថ្ងៃមួយលោកគ្រូ តាំងពិធីសូត្រមន្តអាគមស្នេហ៍បន្ទន់ចិត្តសិស្សឲ្យមក ។ អាផ្លូញជាសិស្សបានដឹងថា គ្រូតាំងពិធីសូត្រមន្តអាគមស្នេហ៍ដូច្នោះ ក៏មកវត្តវិញ ដើម្បីឲ្យគ្រូជឿថា ស្នេហ៍ពូកែ ។ លុះដល់វត្តវិញ ដើរលបៗចូលទៅឃើញគ្រូកំពុងតែអង្គុយសូត្រមន្តអាគមស្នេហ៍ ក៏សួរលោកថា "លោកគ្រូធ្វើអ្វី?" ។ គ្រូកុហកថា "អញសូត្រមន្តអាគមកំបាំងខ្លួន ព្រោះអញទើបរៀនពីគេ" ។ ហើយលោកគ្រូគិតថា "ស្នេហ៍អញពូកែមែនបានជាសិស្សអញវាមក" ។ លុះព្រឹកឡើងសិស្សដាំបាយធ្វើម្ហូបស្រេច ទូលថា "ចង្ហាន់ឆ្អិនហើយ" ។ លោកគ្រូថា "បើដូច្នេះឯងលើកយកឲ្យអញឆាន់" ។ អាផ្លូញក៏លើកមកប្រគេន ធ្វើជាមើលមិនឃើញ ដាក់ថាសទៅលើក្បាលគ្រូៗ ស្រែកថា "អាផ្លូញ! ហេតុដូចម្តេចក៏យកថាសមកដាក់លើក្បាលអញ?" ។ សិស្សទូលថា "ខ្ញុំព្រះករុណាមើលមិនឃើញ" ។ លោកគ្រូងាកចេញ អាផ្លូញក៏ដាក់លើក្បាលគ្រូទៀត ។ លោកគ្រូថា "អាឯងដាក់ថាសលើក្បាលអញទៀតហើយ" ។ សិស្សថា "ខ្ញុំព្រះករុណាសូមទោស ព្រោះមើលមិនឃើញ" ។ លោកគ្រូជឿថាអញរៀនស្នេហ៍ៗ ពូកែប្រាកដ ឥឡូវអញកុហកវាថា តាំងពិធីមន្តអាគមបំបាំងខ្លួនវិញ ក៏ទៅជាពូកែគេមើលមិនឃើញប្រាកដមែន គួរទន្ទេញឲ្យចាំកុំឲ្យភ្លេច ។
អាផ្លូញលុះប្រគេនចង្ហាន់គ្រូៗឆាន់រួចហើយ វាលើកមកបរិភោគខ្លួនវា ។
ថ្ងៃក្រោយមានឧបាសកគេនិមនលោកគ្រូទៅឆាន់ឯផ្ទះ ។ អាផ្លូញទូលថា "បើលោកគ្រូនិមន្តទៅឆាន់ផ្ទះគេ កុំស្លៀកស្បង់ឲ្យចាស់ខូចឥតអំពើ ឃ្លុំតែចីពរបានហើយ គេមើលមិនឃើញទេ ដ្បិតលោកគ្រូចេះមន្តអាគមបំបាំងខ្លួនពូកែណាស់ អ្នកណានឹងមើលឃើញ" គ្រូជឿក៏ធ្វើតាមពាក្យសិស្ស ។
លុះព្រឹកឡើងលោកគ្រូប្រាប់សិស្សថា "ឯងតាមអញទៅឆាន់ឯផ្ទះឧបាសក" រួចលោកឃ្លុំតែចីពរមិនស្លៀកស្បង់ដោយគិតថា "ឃ្លុំតែចីពរបានហើយ ព្រោះមន្តអាគមអញពូកែណាស់ នរណានឹងមើលកេរ្តិ៍ខ្មាស់ឃើញ" រួចនាំកូនសិស្សទៅ ។
លុះទៅដល់ឧបាសកនិមន្តឡើងលើផ្ទះហើយគេលើកចង្ហាន់មក ដើម្បីប្រគេនលោកឆាន់ ដោយលោកមិនបានស្លៀកស្បង់ អង្គុយមិនស្រួលងាកឆ្វេងស្តាំក៏លេចកេរ្តិ៍ខ្មាស់កណ្តាលវាល ។ ឧបាសកឃើញដូច្នោះគេក៏នាំគ្នាសើចហ៊ោលាន់ ។ លោកគ្រូពុំទាន់បានឆាន់ចង្ហាន់ មានចិត្តខ្មាស់គេណាស់ ក៏ចុះពីផ្ទះត្រឡប់មកវត្តវិញ ជេរបន្ទោសសិស្សថា "អាឯងមិនឲ្យអញស្លៀកស្បង់ ឥឡូវអញខ្មាស់គេណាស់" អាផ្លូញទូលថា "លោកគ្រូកុំខ្ញាល់នឹងខ្ញុំព្រះករុណា រឿងនេះប្រហែលខុសត្រណមទេឬ?" ។ លោកគ្រូសួរថា "ឯងឃើញអញខុសត្រណមដូចម្តេច?" ។ អាផ្លូញសួរថា "កាលលោកគ្រូនិមន្តទៅឆាន់ផ្ទះឧបាសក និមន្តទៅផ្លូវណា?" ។ លោកគ្រូប្រាប់ថា "អញកាលទៅចេញផ្លូវកើត" ។ សិស្សថា "ឱ! ច្បាស់ជាលោកគ្រូខុសត្រណមហើយ" ។ ថ្ងៃមុនលោកគ្រូប្រាប់ខ្ញុំព្រះករុណាថា "បើរៀនមន្តអាគមទាំងពួងត្រូវឲ្យតមស៊ីផ្លែស្តី សូម្បីតែមុជក្រោមដីស្តីក៏មិនបាន វាសាបមន្តអាគម ឥឡូវលោកមុជក្រោមដើមស្តីបានជាខុសត្រណម សាបអាគមអស់ ហេតុនេះបានជាគេឃើញកេរ្តិ៍ខ្មាស់លោកគ្រូ" ។ លោកគ្រូបានស្តាប់ដូច្នោះហើយក៏ថា "ឱ! អាផ្លូញ អញភ្លេចតមបានជាយ៉ាងហ្នឹង ឯងថានោះពិតប្រាកដហើយ" ។ លោកគ្រូនោះដោយឆោតល្ងង់ក៏ជឿជាក់ឥតសង្ស័យ ។ តាំងពីនោះមកអាផ្លូញជាសិស្សនៅបម្រើគ្រូដោយសុខសប្បាយ ៕
ថ្ងៃមួយលោកនោះពិចារណាថា "សព្វថ្ងៃនេះគ្មានឧបាសក ឧបាសិកា គេប្រគល់វត្ថុអ្វីឆាន់សោះ បើដូច្នោះគួរអញទិញវត្ថុផ្សេងៗយកមកទុកឆាន់កុំឲ្យលំបាក" ។ គិតដូច្នោះហើយក៏ប្រាប់កូនសិស្សថា "អាផ្លូញឯងចាប់ដំរីមក ហើយឯងទៅផ្សារនឹងអញ រកទិញវត្ថុផ្សេងៗយកមកទុកឆាន់" ។ កូនសិស្សទៅចាប់ដំរីបានមក គ្រូនិងសិស្សក៏ឡើងជិះដំរីទៅផ្សារ ។ លុះទៅដល់គ្រូប្រាប់កូនសិស្សថា "ឯងទិញវត្ថុអ្វីដែលទុកបានយូរមិនខូច" ។ អាផ្លូញជាសិស្សក៏ទិញអំបិលមួយចុងច្រកការុងស្រេច ។ គ្រូឃើញសួរថា "ហេតុដូចម្តេចក៏ឯងទិញតែអំបិល មិនទិញត្រីឆ្អើរ ត្រីងៀតផង?" ។ កូនសិស្សទូលថា "អំបិលទុកបានយូរ មិនចេះខូច បានជាខ្ញុំព្រះករុណាទិញ" ។ គ្រូឆោតល្ងង់ណាស់ក៏ស្ងៀម ។
គ្រូឡើងបរដំរីមកវិញ សិស្សរែកអំបិលដើរពីក្រោយ ដល់ពាក់កណ្តាលផ្លូវគ្រូមើលទៅសិស្ស ឮសូរដងរែកដូចជាស្រួលក៏សួរថា "អាផ្លូញ អញមើលទៅឯងរែកអំបិលដូចជាស្រួលឬយ៉ាងណា?" ។ សិស្សទូលថា "ព្រះករុណា! ស្រួលណាស់ហើយស្រាលផង" ។ លោកគ្រូប្រាប់សិស្សថា "ឯងជិះដំរីអញរែកអំបិលដើរក្រោយ" ។ លោកគ្រូថាហើយ ចុះពីលើដំរីមក សិស្សក៏ឡើងជិះដំរីទៅ ។ លោកគ្រូប្រាប់ថា "ឯងបរដំរីទៅចាំអញម្លប់ឈើមុខ" ។ សិស្សបរដំរីទៅដល់ម្លប់ឈើក៏មិនឈប់ចាំគ្រូ បររហូតដល់វត្ត ។
លោកគ្រូរែកអំបិលដើរតាមក្រោយ ដោយអំបិលនោះធ្ងន់ណាស់ លោកគ្រូរែកឈប់ៗ បែរមើលទៅសិស្សមិនឃើញក៏គិតថា "ចាំក្រោយសឹមនាំយកសិស្សមកយក" ហើយយកអំបិលទៅលាក់ក្នុងព្រៃ មុននឹងលាក់លោកគិតថា "ទីនេះបើប្រសិនជាមានគេដើរមកចំរកឃើញ គេនឹងយកអំបិលនេះអស់មិនខាន គួរតែរកទីណាដែលកំបាំងភ្នែកអ្នកទាំងពួង គឺមានតែក្នុងទឹកទើបគេមើលមិនឃើញ" ហើយក៏យកអំបិលទាំងពីរការុងទៅលាក់ទុកក្នុងទឹក ហើយដើរទៅ លុះដល់សួរសិស្សថា "ហេតុដូចម្តេចក៏ឯងមិនចាំអញ?" ។ សិស្សទូលថា "ខ្ញុំព្រះករុណាបរដំរីមកប្រុងចាំលោកគ្រូដែរ តែដំរីមិនព្រមចាំសោះ អង្វរដូចម្តេចក៏វាមិនព្រម វាប្រឹងដើរដល់វត្តទើបឈប់" ។ សិស្សសួរគ្រូថា "លោកគ្រូទុកអំបិលឯណា?" ។ គ្រូប្រាប់ថា "អញលាក់ទុកនៅទីឯណោះ អញកាច់ដើមឈូកដោតជាសំគាល់" ។ ព្រឹកឡើងនាំកូនសិស្សទៅយកអំបិលវិញ លុះដល់ប្រាប់សិស្សថា "អញលាក់ទុកក្នុងត្រពាំងនេះ" ។ សិស្សលាន់មាត់ថា "ម៉ែអើយ! វារលាយអស់ហើយ!" ។ អាផ្លូញក៏ចុះទៅយកអំបិលលើកការុងទាំងពីរឡើងរលាយអស់គ្មានសល់ ចំណងដែលចងមាត់ការុងដាច់អស់ ឃើញឯត្រីកញ្ជុះមួយនៅក្នុងការុងនោះ ។ សិស្សទូលលោកគ្រូថា "មានត្រីកញ្ជុះមួយនៅក្នុងការុងវាស៊ីអំបិលអស់ទៅហើយ" ។ "យកត្រីនិងការុងប្រគេនគ្រូមើល" ។ លោកគ្រូឃើញត្រីខឹងណាស់ ក៏ទះកំផ្លៀងមុតដៃនឹងធ្មង់ត្រីជាប់ ។ ពិសត្រីចាប់ពើតឈឺខ្លាំងពេក លោកគ្រូថា "ឯងចាប់ត្រីដកធ្មង់វាឆាប់ ដ្បិតអញឈឺណាស់" ។ សិស្សក៏ចាប់ដកទាញស្ទើរតែមិនរួច ។ លុះដករួចឈាមហូរជាខ្លាំង ពិសត្រីរិតតែឈឺខ្លាំងឡើង លោកគ្រូនាំកូនសិស្សទៅវត្តវិញយកទាំងការុង និងត្រីកញ្ជុះទៅផង ដល់ទៅវត្តប្រាប់កូនសិស្សថា "អាផ្លូញ ឯងដាំបាយមួយឆ្នាំង អាំងត្រីកញ្ជុះនេះឲ្យឆ្អិនជាឆាប់អញនឹងឆាន់" ។ លុះពិសអន់ចាប់ពើត លោកគ្រូក៏សំងំសឹងលក់ទៅ ។
ឯអាផ្លូញក៏ដាំបាយអាំងត្រីឆ្អិន ហើយបរិភោគអស់ទុកតែបាយមួយពំនូក និងឆ្អឹងត្រីក្នុងចានគ្រប តែវាគ្របមិនឲ្យជិត ។ លោកគ្រូភ្ញាក់ឡើងប្រាប់សិស្សថា "ឯងយកបាយ និងត្រីមកឆាន់" អាផ្លូញក៏ធ្វើជាកិរិយាដូចជាទៅយកបាយប្រគេនគ្រូ ចេញមកវិញទូលថា "បាយនិងត្រីរុយស៊ីអស់ទៅហើយ នៅសល់តែមួយពំនូក និងឆ្អឹងត្រី" លោកគ្រូជឿឥតសង្ស័យ ដោយឆោតល្ងង់ក៏ឲ្យរំពាត់ផ្តៅមួយមកសិស្សថា "ឯងវាយរុយកុំឲ្យវានៅលើកុដិ" អាផ្លូញជាសិស្សក៏វាយរុយមិនឈប់ ។ គ្រានោះមានរុយទំច្រមុះគ្រូ វាយទៅៗមិនត្រូវរុយ ត្រូវច្រមុះគ្រូបែកឈាមហូរខ្ចាយ ។ សិស្សភ័យណាស់រត់ទៅដល់ផ្ទះនិយាយប្រាប់ឪពុកម្តាយតាមរឿង ។ ឪពុកម្តាយប្រាប់កូនឲ្យមកវត្តវិញ កូនប្រកែកមិនព្រមមក ។ លោកគ្រូទៅតាមក៏មិនហ៊ានមកដោយខ្លាចគ្រូវាយ ។
ថ្ងៃមួយលោកគ្រូ តាំងពិធីសូត្រមន្តអាគមស្នេហ៍បន្ទន់ចិត្តសិស្សឲ្យមក ។ អាផ្លូញជាសិស្សបានដឹងថា គ្រូតាំងពិធីសូត្រមន្តអាគមស្នេហ៍ដូច្នោះ ក៏មកវត្តវិញ ដើម្បីឲ្យគ្រូជឿថា ស្នេហ៍ពូកែ ។ លុះដល់វត្តវិញ ដើរលបៗចូលទៅឃើញគ្រូកំពុងតែអង្គុយសូត្រមន្តអាគមស្នេហ៍ ក៏សួរលោកថា "លោកគ្រូធ្វើអ្វី?" ។ គ្រូកុហកថា "អញសូត្រមន្តអាគមកំបាំងខ្លួន ព្រោះអញទើបរៀនពីគេ" ។ ហើយលោកគ្រូគិតថា "ស្នេហ៍អញពូកែមែនបានជាសិស្សអញវាមក" ។ លុះព្រឹកឡើងសិស្សដាំបាយធ្វើម្ហូបស្រេច ទូលថា "ចង្ហាន់ឆ្អិនហើយ" ។ លោកគ្រូថា "បើដូច្នេះឯងលើកយកឲ្យអញឆាន់" ។ អាផ្លូញក៏លើកមកប្រគេន ធ្វើជាមើលមិនឃើញ ដាក់ថាសទៅលើក្បាលគ្រូៗ ស្រែកថា "អាផ្លូញ! ហេតុដូចម្តេចក៏យកថាសមកដាក់លើក្បាលអញ?" ។ សិស្សទូលថា "ខ្ញុំព្រះករុណាមើលមិនឃើញ" ។ លោកគ្រូងាកចេញ អាផ្លូញក៏ដាក់លើក្បាលគ្រូទៀត ។ លោកគ្រូថា "អាឯងដាក់ថាសលើក្បាលអញទៀតហើយ" ។ សិស្សថា "ខ្ញុំព្រះករុណាសូមទោស ព្រោះមើលមិនឃើញ" ។ លោកគ្រូជឿថាអញរៀនស្នេហ៍ៗ ពូកែប្រាកដ ឥឡូវអញកុហកវាថា តាំងពិធីមន្តអាគមបំបាំងខ្លួនវិញ ក៏ទៅជាពូកែគេមើលមិនឃើញប្រាកដមែន គួរទន្ទេញឲ្យចាំកុំឲ្យភ្លេច ។
អាផ្លូញលុះប្រគេនចង្ហាន់គ្រូៗឆាន់រួចហើយ វាលើកមកបរិភោគខ្លួនវា ។
ថ្ងៃក្រោយមានឧបាសកគេនិមនលោកគ្រូទៅឆាន់ឯផ្ទះ ។ អាផ្លូញទូលថា "បើលោកគ្រូនិមន្តទៅឆាន់ផ្ទះគេ កុំស្លៀកស្បង់ឲ្យចាស់ខូចឥតអំពើ ឃ្លុំតែចីពរបានហើយ គេមើលមិនឃើញទេ ដ្បិតលោកគ្រូចេះមន្តអាគមបំបាំងខ្លួនពូកែណាស់ អ្នកណានឹងមើលឃើញ" គ្រូជឿក៏ធ្វើតាមពាក្យសិស្ស ។
លុះព្រឹកឡើងលោកគ្រូប្រាប់សិស្សថា "ឯងតាមអញទៅឆាន់ឯផ្ទះឧបាសក" រួចលោកឃ្លុំតែចីពរមិនស្លៀកស្បង់ដោយគិតថា "ឃ្លុំតែចីពរបានហើយ ព្រោះមន្តអាគមអញពូកែណាស់ នរណានឹងមើលកេរ្តិ៍ខ្មាស់ឃើញ" រួចនាំកូនសិស្សទៅ ។
លុះទៅដល់ឧបាសកនិមន្តឡើងលើផ្ទះហើយគេលើកចង្ហាន់មក ដើម្បីប្រគេនលោកឆាន់ ដោយលោកមិនបានស្លៀកស្បង់ អង្គុយមិនស្រួលងាកឆ្វេងស្តាំក៏លេចកេរ្តិ៍ខ្មាស់កណ្តាលវាល ។ ឧបាសកឃើញដូច្នោះគេក៏នាំគ្នាសើចហ៊ោលាន់ ។ លោកគ្រូពុំទាន់បានឆាន់ចង្ហាន់ មានចិត្តខ្មាស់គេណាស់ ក៏ចុះពីផ្ទះត្រឡប់មកវត្តវិញ ជេរបន្ទោសសិស្សថា "អាឯងមិនឲ្យអញស្លៀកស្បង់ ឥឡូវអញខ្មាស់គេណាស់" អាផ្លូញទូលថា "លោកគ្រូកុំខ្ញាល់នឹងខ្ញុំព្រះករុណា រឿងនេះប្រហែលខុសត្រណមទេឬ?" ។ លោកគ្រូសួរថា "ឯងឃើញអញខុសត្រណមដូចម្តេច?" ។ អាផ្លូញសួរថា "កាលលោកគ្រូនិមន្តទៅឆាន់ផ្ទះឧបាសក និមន្តទៅផ្លូវណា?" ។ លោកគ្រូប្រាប់ថា "អញកាលទៅចេញផ្លូវកើត" ។ សិស្សថា "ឱ! ច្បាស់ជាលោកគ្រូខុសត្រណមហើយ" ។ ថ្ងៃមុនលោកគ្រូប្រាប់ខ្ញុំព្រះករុណាថា "បើរៀនមន្តអាគមទាំងពួងត្រូវឲ្យតមស៊ីផ្លែស្តី សូម្បីតែមុជក្រោមដីស្តីក៏មិនបាន វាសាបមន្តអាគម ឥឡូវលោកមុជក្រោមដើមស្តីបានជាខុសត្រណម សាបអាគមអស់ ហេតុនេះបានជាគេឃើញកេរ្តិ៍ខ្មាស់លោកគ្រូ" ។ លោកគ្រូបានស្តាប់ដូច្នោះហើយក៏ថា "ឱ! អាផ្លូញ អញភ្លេចតមបានជាយ៉ាងហ្នឹង ឯងថានោះពិតប្រាកដហើយ" ។ លោកគ្រូនោះដោយឆោតល្ងង់ក៏ជឿជាក់ឥតសង្ស័យ ។ តាំងពីនោះមកអាផ្លូញជាសិស្សនៅបម្រើគ្រូដោយសុខសប្បាយ ៕
អាត្រាប្តូរប្រាក់រៀលថ្ងៃនេះ
0 comments:
Post a Comment